Pas op bladzijde 6 van ons plaatselijke nieuwskrantje lees ik dat de werkzaamheden aan de Oude Toren zijn uitgesteld; hoera!
Er is in dit dorp geen mooiere mijmerplek te vinden. Als je er heen gaat ben je verzekerd van rust, de eeuwen gaan zorgeloos aan je voorbij en de vogels praten je vanaf hun takken even bij.

De geplande datum is onhaalbaar geworden. Door nieuwe jurisprudentie, een chique woord voor het feit dat er over deze plek een nieuwe rechtsopvatting is ontstaan, hoera.

De “herontwikkeling” van dit rijksmonument en zijn lommerrijke omgeving gaf verzet, oproer en een oproep tot herbezinning.
Want heeft deze toren wel een metamorfose nodig? En wil de toren dit zelf wel?
De toren zelf blijkt niets gevraagd, lees ik iets verderop; dat is zorgelijk nieuws in een democratie.
Ook lees ik nergens iets over de stem van zijn bewoners zelf. Onbegrijpelijk in een dorp waar alle koeien, varkens, kippen en zelf die enkele lama, kortom elk dier zijn eigen woordvoeder heeft.
Je zal de kerkuil maar zijn – door de mens al lang geleden gepromoveerd tot een wijs dier – en nu moet je je snavel houden.
Of de kolonie vleermuizen, beschermde soort, maar inspraak hó maar. Er is ze niets gevraagd, zoveel is nu zeker en je mag hopen dat een bezorger van dit huis-aan- huis blad wel even een krantje bij de toren heeft afgegeven. Want kennis is uiteindelijk macht. Daar weet onze gemeente alles van.

Omwonenden zijn wel geïnformeerd lees ik iets verderop. Wie zouden dat dan zijn? De eerst bewoonde huizen zijn vele meters verderop, dus ze bedoelen waarschijnlijk de vogels in de oude bomen die deels ook al op de sloopagenda stonden. Over hun reactie lees ik niets. Nou, ze kunnen ernaar fluiten!

Het is doodzonde, zo niet een doodzonde, om dit rijksmonument met al zijn prachtige verhalen in te zetten voor een zogenaamde historische herontwikkeling om zo meer ‘historische beweegbaarheid’ te creëren.
Ja, ja we kennen het allemaal wel, alles moet tegenwoordig langs de meetlat van een evenement of een beleving gelegd worden en dat moet altijd een uitzonderlijke ervaring opleveren, omdat we verleerd hebben te kijken naar hoe het was en nu is.
Die beleving met gevoel van authenticiteit is misschien nu wel harder nodig dan ooit, want onze nabije toekomst gaat drastisch en razend snel veranderen.

Maar hoe nu verder?
Ik dacht, kom, ik loop er even heen en ga het de toren zelf vragen.
Het duurde even voor we contact hadden, maar ik bleek de eerste die het hem zélf vroeg. Met wijsheid en de milde toon van een oude man gaf hij zijn visie; herstel alleen het oude kerkpad, zei hij bedachtzaam maar stel deze vraag alsjeblieft ook aan mijn medebewoners.

Regine Nusselein / Trendwatcher