Ivo Mijland in de Facebook groep Burgers van Oirschot aan zet

De posters ‘De Enck moet blijven’ hangen inmiddels verkleurd achter de ramen. Wie een kijkje door de ramen van het voormalige Theatercafé neemt, krijgt het gevoel op bezoek te gaan bij het Land van Ooit dat ooit een populair park was. We zijn ruim een jaar verder. Het volk schuifelt langs het toenmalige terras, alsof het vergat dat je daar ooit heerlijke cappuccino kon drinken na het boodschappen doen. Het volk loopt langs de ramen, totaal vergeten dat je binnen zo lekker je krantje kon lezen, een balletje kon stoten, een kaartje kon leggen en wat dies meer zij. En ik liep deze week meermaals voorbij en dacht terug aan mijn debuut als cabaretier, op de planken van De Enck. Aan de congressen die we er organiseerde. Aan de fantastische theatervoorstellingen die ik er mocht bezoeken. Aan de films die ik 15 jaar lang mocht programmeren. Aan de ogen van mijn kinderen, die vanuit een theaterstoel voor het eerst kennismaakte met cultuur. Ogen die straalde van nieuwsgierigheid naar deze bijzondere wereld. Ik dacht terug aan de maanden dat ik samen met Ton van Schijndel en Joop Vullings mocht optrekken. Maanden waarin ik namens hen de PR verzorgde voor het nieuwe avontuur. We maakten een film. Een boek. We liepen over van enthousiasme. Spendeerde meer vrije tijd in het project, dan we voorhanden hadden. De Enck moest van ons allemaal worden. Helaas is ons prachtige theater niet meer dan een troosteloos Land van Ooit. We hebben de barkrukken nog. Maar verder moet ik het doen met mijn tranen…