Vier jaar geleden heeft de gemeenteraad van Oirschot gekozen voor een raadsbreed akkoord. Dit akkoord is een programma waarin de raad overeenstemming heeft bereikt over de inhoud, een soort totaal akkoord, waar het college in opdracht van de raad mee aan de slag gaat.
Joep van de Ven Fractievoorzitter CDA Oirschot – De Beerzen stelt in zijn artikel Kan de tweede kamer leren van Oirschot? dat er weliswaar geen ideale vorm van een bestuurlijk politiek proces bestaat maar er argumenten zijn te vinden om ook na de verkiezingen door te gaan met een raadsbreed akkoord. Volgens de CDA fractievoorzitter heeft de raad van Oirschot voor deze vorm gekozen om de positie van de raad te versterken. Het oppositie- en coalitie denken wordt losgelaten, waardoor de inhoud meer centraal komt te staan en de gehele raad invloed kan uitoefenen op de te voeren agenda. Er zou meer politiek bedreven worden en alle partijen zouden zich beter kunnen profileren.
Kikkers in de vijver
Er zijn vele argumenten te bedenken waarom een raadsbreed akkoord een goed plan is. Meer samenwerking, consensus en eensgezindheid en minder kans op over straat rollebollende raadsleden. Een raadsbreed akkoord lijkt fantastisch maar in het geval Oirschot vooral een papieren werkelijkheid en een doodsteek voor de democratie. Er is geen sprake meer van oppositie en coalitie maar het angstvallig bewaken van het principe: alle kikkers in de vijver en wanneer je het waagt om daaruit te springen ben je niet constructief bezig en dat hadden ‘we’ toch afgesproken? De kikkers met de grootste broek en vaak met een kikker in het college hebben dan ook de grootste mond en het laatste woord.
Wees eens eerlijk CDA: hoe vaak is het voorgekomen de afgelopen jaren dat er iets anders is besloten dan de CDA voor ogen had?
De overige kikkers moeten vooral ‘constructief’ mee blijven doen over wat, in het geval Oirschot, voornamelijk het college aan het bedenken is in plaats van andersom. Tel daarbij op dat de raad in dit proces slecht tot niet geïnformeerd wordt, er te pas en te onpas besloten bijeenkomsten worden georganiseerd inclusief een geheimhoudingsclausule waardoor je als politieke partij eerder in een wurggreep zit dan je jezelf vrij voelt om met je achterban te sparren.
Waar blijft je identiteit als politieke partij?
Een raadsbreed akkoord heeft de sporen van de ontstane scheve verhoudingen in het gemeentebestuur van Oirschot alleen maar dieper gemaakt en zelfs vergroot waar vooral de CDA de vruchten van heeft geplukt.
Stijl
Natuurlijk zijn er meer wegen naar Rome en bestaat er niet iets als een ideale vorm. Wanneer de gemeente Oirschot de ontstane bestuurscultuur wil doorbreken en wil luisteren naar een grote groep burgers die zich bezorgd voelen over de huidige status-quo in het gemeentehuis zou het zinvol zijn om de afgelopen vier jaar te evalueren. Een cultuuromslag hangt en staat uiteraard niet alleen bij een keuze voor wel of geen raadsbreed akkoord. Minstens zo belangrijk is de grondhouding ten aanzien van de manier van politiek bedrijven of de ‘stijl’. “Zo doen we dat in Oirschot” is een vaak gehoord credo in het gemeentehuis. Daarover in een volgend artikel meer. Wat betreft het raadsbreed akkoord kan ik kort zijn:
Een raadsbreed akkoord werkt in een disfunctionele raad, zoals in Oirschot het geval is, in plaats van een programma dat ruimte voor kritiek openlaat, eerder als een sluimerende wurgslang die voornamelijk is gericht op het behouden van macht.
En uiteindelijk is daar, wanneer het erop aankomt, niemand mee gediend.
Wordt vervolgd
Ursula Willemse
Redactie ZOUT : Wat vindt U?
Laden ... Laden ...Gerelateerde berichten
De goede en de boze fee
Raadsakkoord of Raadsagenda
Als Oirschot het raadsakkoord hanteert als een bindende afspraak over de manier waarop de gemeente zaken aanpakt is het inderdaad een bestuurlijke wurgslang. Maar zo hoeft het niet te zijn. Raadsakkoord is om te beginnen al een verkeerd begrip. Op heel veel plaatsen in Nederland spreekt men van een ‘ Raadsagenda’. Binnen dit begrip gaat het om een afspraak welke zaken de komende vier jaar om een oplossing vragen ( wat). Het gaat dus niet over de manier waarop (hoe). Over dit laatste gaan de politieke verschillen, en dus het debat.
Na de verkiezingen komt , als eerste stap, de gemeenteraad bij elkaar om samen raadsbreed die agenda af te spreken. Daarna is het de beurt aan politieke partijen om coalities aan te gaan. Maar een coalitieakkoord zal altijd moeten opereren binnen de agenda ( ‘ wat gaan we de komende raadsperiode aanpakken’).